Proszę powoli dwukrotnie przeczytać tekst Ewangelii ze środy po 3 Niedzieli Wielkiego Postu - Mt 5, 17 - 19

1. Wsłuchajmy się z wiarą w stanowcze słowa, które wypowiada Jezus. Pomyślmy, że zwraca się do każdego i każdej z nas osobiście. Pragnie nas uwrażliwić na Boże Prawo i na wierność w życiu Słowem.
To dla mnie i dla Was kolejna wskazówka, że posłuszeństwo jest w Kościele bardzo ważne. My nie musimy wszystkiego rozumieć, nie musimy wszystkiego wiedzieć, ale mamy być posłuszni swojemu dobrze rozeznającemu sumieniu (o ile jest prawdziwe lub niepokonalnie błędne), posłuszni Bogu, Kościołowi i przepisom państwowym zwłaszcza w trudnych czasach, takich jak teraz przeżywamy.
Dziękuję Bogu za odpowiedzialność i rozsadek polskich biskupów, którzy pomagają nam wszystkim się odnaleźć w czasach zarazy.

2. Słowo zostało nam dane po to, aby je wypełniać. W stopniu najwyższym wypełnia się ono w Jezusie (w. 17). Jeśli potrafimy przylgnąć do Niego, nauczy nas wiernego wypełniania Bożego słowa. On pragnie być dla nas słowem wskazówką i pociechą w czasie zarazy. Pomyślmy, o co chcielibyśmy Go prosić?
Prawo państwowe (zgodne z sumieniem) wystarczy wypełniać zewnętrznie. W Kościele też się to zdarza (okoliczności powstania Diecezji Tarnowskiej). Prawdziwa pobożność powinna nas uczyć posłuszeństwa wewnętrznego, z którego posłuszeństwo zewnętrzne powinno wynikać. Modlitwa osobista, adoracja Najświętszego Sakramentu, poznawanie nauki Chrystusa, rozeznawanie, kierownictwo duchowe jest dla nas dużym wsparciem w tych wysiłkach.

3. Uświadommy sobie raz jeszcze, że ilekroć czytamy z wiarą i rozważamy Boże Słowo, tylekroć ono dotyka nas osobiście. Pragnie wypełnić i przemienić życie każdej osoby modlącej się w ten sposób. Tylko, czy jesteśmy na to otwarci?
Podziękujmy teraz za każdą chwilę medytacji i kontemplacji Bożego słowa. Dziękujmy za wszelkie natchnienia, wskazówki, napomnienia, które w czasie tych modlitw otrzymaliśmy. Podziękujmy za wszystkie refleksje, które na tej modlitwie podjęliśmy. Dziękujmy za wierność regularnej medytacji i troskę o wierność otrzymanym w czasie modlitwy natchnieniom.

4. Czy naprawdę wierzymy, że Słowo Boże jest wypowiedziane jest dla każdego z nas osobiście? Jakie miejsce zajmuje słowo w naszym codziennym życiu, w przeżywaniu doświadczenia epidemii koranowirusa?
Wierzę, Panie, ale pokornie proszę razem z ojcem epileptyka - zaradź memu niedowiarstwu (por. Mk 9, 24). Wierzę, Panie, ale pokornie proszę razem z Apostołami, przymnóż mi wiary (por Łk 17, 5).
Obecne refleksje są wystarczającym tego dowodem. Rozważanie słowa Bożego w czasie modlitwy przedłużonej na nowo mnie stwarza (tutaj doświadczam prawdziwości słów: „jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego”, „jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego”) (J 3, 3. 5). Medytacja konfrontuje moją codzienność z wymaganiami Ewangelii, porządkuje moje życie, nadaje sens codziennym zmaganiom, pozwala zdemaskować podstępne pokusy diabelskie, uczy cierpliwości, wytrwałości, tutaj doświadczam Bożego przebaczenia i miłosierdzia.
Pamiętam z dzieciństwa moją babcię i dziadka z Dominikowic, którzy codziennie gorliwie odmawiali koronkę do Najświętszych ran Pana Jezusa – „o mój Jezu, przebaczenia i miłosierdzia przez zasługi Twoich świętych ran”. Dziś po latach domyślam się, że w tej modlitwie oni doświadczali Bożego przebaczenia i miłosierdzia.

5. Jezus zapewnia, że każde słowo, które zostało wypowiedziane przez Boga, spełni się (w. 18). Bóg jest słowny i wierny danym obietnicom. Jakie doświadczenia budzi w nas to zapewnienie?
Na chwilę obecną nie dostrzegam u siebie problemu z wiarą. Mam natomiast problem z cierpliwością, z pokorą, z wytrwałością. Słowo Boże na pewno się spełni, ale nigdzie nie jest napisane, że spełni się już, teraz, dzisiaj, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, albo wciśnięciem klawisza enter. Uświadomienie sobie mojego problemu, zapisanie go, podzieleniem się z innymi jest osobistym darem Pana dla mnie w czasie obecnej modlitwy. Pokornie proszę o cierpliwość i wytrwałość w codziennej modlitwie.

6. Jezus przestrzega nas przed uchylaniem któregokolwiek z Bożych przykazań i przed uczeniem takiej postawy innych (w. 19). Co Jezus mógłby dzisiaj powiedzieć o naszej wierności przykazaniom? Poprośmy go, aby zbadał kondycję naszych serc i sumień.
Wszystkie przykazania trzeba zachowywać, ale nie wszystkie są jednakowo ważne. Najważniejsze są przykazania miłości najpierw Boga, potem bliźniego, potem Dekalog, potem przykazania Kościelne, a następnie inne zakazy i nakazy. To właśnie w oparciu o tę hierarchię przykazań polski rząd, a za nim Kościół podjął decyzję o ograniczeniu liczby uczestników jednej liturgii do pięćdziesięciu. Zachowano przykazanie miłości bliźniego, a dano dyspensę od trzeciego przykazania Dekalogu i pierwszego przykazania Kościelnego.

7. W oczach Jezusa jesteśmy wielcy wtedy, gdy wypełniamy Jego Słowo i odważnie uczymy tego innych. Wielkość, o której mówi Jezus będzie trwała wiecznie (w. 19). Co dla nas jest najważniejszym kryterium wielkości? W czym jej szukamy?
„Do niedawna wydawało się nam, że postęp techniczny i wiara w nieograniczoną ludzką wolność i wiara w nieomylność demokracji zbuduje raj na ziemi, w którym nie będzie ani chorób ani cierpienia. A oto z pokorą odkrywamy, że wystarczy jedna pandemia, by okazało się jak bezbronnym i przerażonym wobec niej staje się człowiek”. To jest szansa okazja, aby zaprosić do naszej niepewności Chrystusa i uczynić Go na nowo Panem naszego życia.

8. Czy jest w nas odwaga i pragnienie życia Bożym Słowem? Jak wygląda nasze świadectwo we wspólnocie i w rodzinie? W serdecznej modlitwie powtarzajmy: „Jezu, rozpalaj nas swoim słowem”.
Mój dobry Panie, Tobie ofiaruję lęk i strach, który mnie od czasu do czasu opanowuje. Twoja miłość jest zawsze i teraz większa od tego, co mnie trapi i odbiera radość życia. Ufam Tobie.

Uwaga:
Teksty pisane kursywą pochodzą z książki ks. Krzysztofa Wonsa „Modlitwa Ewangelią na każdy dzień” tom 2 (Okres Wielkiego Postu i Wielkanocy), Kraków 2006, s. 69.

Tekst podkreślony jest fragmentem orędzia Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski arcybiskupa Stanisława Gądeckiego wygłoszonego w dniu 14.03.2020 r.

---