Proszę powoli dwukrotnie przeczytać tekst Ewangelii z uroczystości św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny - Łk 2, 41 - 52

1. Wejdę do domu Jezusa, Maryi i Józefa. Poproszę ich, aby pozwolili mi pobyć razem z Nimi w Nazarecie, abym mógł się nasycić klimatem ich prostego życia. Będę kontemplował zwyczajność ich życia, pokój i ciepło ich rodzinnych więzi.
Medytując Ewangelię mogę się domyślić atmosfery domu nazaretańskiego – biednie, skromnie, ale dużo życzliwości, empatii, zdolności i chęci przebaczenia najdrobniejszych krzywd i uraz. W życiu św. Rodziny nie brakowało dramatycznych wydarzeń (nocna ucieczka przed Herodem i jego siepaczami, wyprawa z noworodkiem do Egiptu, tułaczy los emigrantów), może groźniejszych niż obecna pandemia, ale to nie odbierało im spokoju i pokoju w sercach. Można zapytać co było źródłem ich pokoju? Bliskość Jezusa, nie tyle fizyczna co duchowa i życie w przeświadczeniu, że to kochający Bóg kieruje światem i doświadczenia, które przeżywamy nie są ponad nasze siły.

2. Zobaczę radość Jezusa, który przygotowuje się do swojej pierwszej pielgrzymki do Jerozolimy – do domu modlitwy swego Ojca. Każdego roku żegnał Maryję i Józefa, którzy się tam udawali. Teraz idą razem (www. 41 – 42). Muszą przejść ok. 150 kilometrów.
Trzeba zauważyć najpierw naturalną radość dziecka, które jest dopuszczone do udziału w czymś, na co czekało kilka lat. U Jezusa radość ta jest pomnożona faktem, że ma po raz pierwszy w świadomym życiu odwiedzić miejsce, które Jego Ojciec wybrał sobie na mieszkanie.

3. Przyłączę się duchowo do grupy pątników z Nazaretu. Zobaczę ich radość i zmęczenie. Tym z nas, którzy uczestniczyli w pieszej pielgrzymce, łatwiej będzie to sobie wyobrazić. Wsłucham się w pątnicze modlitwy i rozmowy.
Naturalną modlitwą w tym kontekście wydaje się wspólny śpiew psalmu 84 z następującymi wersami: „Jak miłe są przybytki Twoje, Panie Zastępów! Dusza moja pragnie i tęskni do przedsieni Pańskich. Moje serce i ciało radośnie wołają do Boga żywego. Nawet wróbel dom sobie znajduje i jaskółka gniazdo, gdzie złoży swe pisklęta: przy Twoich ołtarzach, Panie Zastępów, mój Królu i mój Boże! Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, nieustannie Cię wychwalają... Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące; wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników (Ps, 84, 2 – 5. 11)
To właśnie ten psalm może być modlitwą kojącą serca tych z nas, którzy bardzo cierpią z powodu niemożności osobistej i wspólnotowej modlitwy w budynku kościoła. 
Z Maryją i Józefem będę rozmawiał o Jezusie, z Jezusem – o Jego więzi z Ojcem.
 Maryja i Józef są dumni z tego, że Jezus maszeruje z Nimi do Jeruzalem, chociaż Maryja cały czas ma w sercu proroctwo Symeona. Jezus cieszy się na szczególnie spotkanie z Ojcem Niebieskim.

4. Będę wpatrywał się w Jezusa, który pierwszy raz przekracza mury świątyni. Mija tłumy pielgrzymów. Jest święto Paschy. Patrzy, jak na ołtarzu kapłan zabija ofiarnego Baranka. Widzi zapowiedź swojej męki. Wie o tym tylko On i Ojciec. Pobędę razem z Nim w świątyni.
Jako dwunastoletnie dziecko Jezus cieszy się każdym nowym doświadczeniem; jest pod wrażeniem imponującej budowli i tłumu pielgrzymów, które widzi po raz pierwszy w swoim życiu. Ofiara baranka przypomina Mu o Jego posłannictwie i mobilizuje do osobistego ofiarowania się Ojcu.

5. Zobaczę przerażenie rodziców, usłyszę ich krzyk i wyrzuty, gdy spostrzegli, że zgubili Jezusa (ww. 43 – 45). Szukają Go z bólem serca. Będę im towarzyszył w ich niepokoju.
Tę scenę dedykuję przede wszystkim tym rodzicom, których dzieci zagubiły drogę do Boga i do Kościoła, rodzicom dzieci, które już się nie modlą i układają swoje dorosłe życie nie licząc się z Chrystusem i Jego Ewangelią. Maryja i Józef, którzy zagubili Jezusa, rozumieją wasz ból, wasz niepokój i wasze łzy.
Jednocześnie pragnę przestrzec te osoby, aby nie szukały winy u siebie, u współmałżonka lub innych osób i żeby tych wyrzutów zwłaszcza w agresywnej formie nie wypowiadały. Trzeba pamiętać słowach Jezusa wypowiedzianym do otoczenia niewidomego od urodzenia, kiedy go zapytano: „>>Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice?<<. Jezus odpowiedział: >>Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego<<”... (J 9, 2 – 3).

6. Czy w moim życiu przeżyłem utratę Jezusa? Co wtedy działo się ze mną? Czy kiedykolwiek szukałem Jezusa z bólem serca? Czy dzisiaj szukanie Jezusa jest dla mnie ważne?
Mój Boże pragnę serdecznie podziękować za wyrzuty sumienia i za złe samopoczucie, kiedy Jezus zaczyna znikać z centrum mojego życia (pierwsza reguła rozeznawania duchów św. Ignacego z Loyoli). Dziękuję za pragnienie modlitwy osobistej i skorzystania z sakramentu pokuty. Dziękuję za to, że „nie mogę” żyć bez łaski Jezusa nawet jednego dnia.

7. Wrócę z Maryją i Józefem do Jerozolimy, aby przeżyć razem z Nimi moment odnalezienia Jezusa. Zobaczę ich radość. Wsłucham się w ich rozmowę z Jezusem (ww. 45 – 50).
Może właśnie dlatego, że Jezus widział ogromną radość Maryi i Józefa, po odnalezieniu Go w świątyni, w czasie publicznej działalności opowie o wielkiej radości pasterza, którzy odnalazł zagubioną owcę, kobiety, która odnalazła zagubioną drachmę, a przede wszystkim o wielkiej radości miłosiernego ojca, który ucieszył się z powrotu syna marnotrawnego.

8. Zatrzymam się na pytaniu: „Czemuście mnie szukali? (w. 49). Co jest najczęstszym powodem mojego gubienia Jezusa. Będę szczerze rozmawiał o tym z Jezusem. Będę powtarzał słowa: „Jezu, nie dozwól, abym Cię utracił”.
Osobiście bardzo muszę uważać na (zbytnią) pewność siebie. Tak więc ... „Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł. Pokusa nie nawiedziła was większa od tej, która zwykła nawiedzać ludzi. Wierny jest Bóg i nie dozwoli was kusić ponad to, co potraficie znieść, lecz zsyłając pokusę, równocześnie wskaże sposób jej pokonania abyście mogli przetrwać” (1 Kor 10, 12 – 13).

Uwaga:

Teksty pisane kursywą pochodzą z książki ks. Krzysztofa Wonsa „Modlitwa Ewangelią na każdy dzień” tom 2 (Okres Wielkiego Postu i Wielkanocy), Kraków 2006, s. 293.

---