Bądź uwielbiony w ukojeniu i pokoju mojego serca, który jest dla mnie darem w czasie obecnej modlitwy.

1. Kobiety zwiastunkami Zmartwychwstałego

Kobiety jako pierwsze otrzymały polecenie głoszenia prawdy o Zmartwychwstałym. Widząc na nowo swego Pana, odczuły wielką radość i pobiegły, aby podzielić się tą prawdą z Jego uczniami, którym trudno było zaakceptować fakt, że nie mieli już przy sobie swego Mistrza.
Zadanie głoszenia prawdy o Zmartwychwstałym jest także powierzone każdemu z nas. Codzienność dostarcza nam wiele okazji do jego wypełnienia. Ojciec św. Benedykt XVI przypomina, że „z naszego zatem spotkania ze słuchaczami winna rodzić się w nich wiara. Ona bowiem, kiedy jest przekazywana jako doświadczenie łaski i radości, sprawia, "że życie wiernych wydaje owoce, ponieważ poszerza serca w nadziei i pozwala na dawanie twórczego świadectwa: otwiera w istocie serca i umysły tych, którzy słuchają, na zaproszenie Pana, aby przylgnęli do Jego słowa, by stali się Jego uczniami".
Prawda o zmartwychwstaniu niesie smutnym i udręczonym ludziom nadzieję. Stwórca nie chce ich karać z powodu popełnianych grzechów, ale pragnie ich uleczyć i dać im światło, by błądzili w mrokach zła. Głoszenie prawdy o Zmartwychwstałym jest zatem niezbędne, a kiedy jest poparte osobistym świadectwem, to wtedy zaciekawia innych i wzbudza zachwyt. To jest praktyczna ewangelizacja. Głoszenie Paschy powinno dokonywać z radosnym śpiewem Alleluja. Uczniowie Chrystusa winni głosić Ewangelię ustami, sercem i życiem. Zmartwychwstały wciąż bowiem idzie przed nami i towarzyszy nam na drogach naszej codzienności. On jest naszą nadzieją, prawdziwym pokojem i Prawdą.

2. Prawda zmartwychwstania silniejsza od każdego kłamstwa

Polecenie głoszenia słowa Bożego wypowiedziane przez Jezusa do niewiast spotkało się z natychmiastowym sprzeciwem ze strony arcykapłanów. Oni postanowili zatuszować prawdę o zmartwychwstaniu Pana. Od tamtego czasu wciąż walczy się z nią na świecie, negując na różne sposoby. Jednym z najbardziej niebezpiecznych przejawów tej walki jest pochwała potęgi rozumu ludzkiego, która nie uznaje wiary za wartość nadrzędną, bo jeśli nawet ją się przyjmuje, to z reguły traktuje się ją marginalnie. Odrzucając Boga, człowiek odcina się od prawdy i tym samym relatywizuje sposób swojego postępowania.
Współczesny człowiek nie chce przyjąć do wiadomości, że Bóg istnieje, bo to miałoby konsekwencje dla jego życia. Człowiek dzisiejszy zajęty sobą nie tylko stawia siebie w centrum wszelkiego zainteresowania, ale twierdzi, że jest zasadą i racją całej rzeczywistości, oddalając się od sfery duchowej. Nie potrzebuje już zwalczać Boga, ale uważa, że może się po prostu bez Niego obejść. Tymczasem odrzucając Boga, człowiek wpada w tyranię pustki egzystencjalnej niszczącej go moralnie, która przekłada się na jego podejście do polityki i gospodarki, sztuki i codziennego życia. Grzech staje się czymś normalnym, zwyczajnym, codziennym, staje się „drugą naturą” człowieka.
Ostatecznie pomimo kłamstw arcykapłanów Jezus pokonał śmierć. Tym największym cudem, obalił wszelkie kłamstwa, powstałe w ciągu wieków. Już Arystoteles, grecki filozof starożytności, powiedział: „Platon jest moim przyjacielem, ale większą przyjaciółką jest prawda". Antoni Semionowicz Makarenko, rosyjski pedagog i pisarz, dopowiada: „Człowiek, który kłamie, nie ma w duszy nic świętego. Prawda jest cenniejsza od wszystkiego". Dla chrześcijan tą Prawdą jest Chrystus Zmartwychwstały.
Głosić Zmartwychwstałego oznacza zatem rozszerzać zbawczą wieść o wyzwoleniu, które ma swoje źródło w Bogu i podzielić się nią z człowiekiem. Zmartwychwstały jest prawdą, która wyjaśnia całą rzeczywistość. Dzięki Niemu ustają wątpliwości, posiadamy jednoznaczne kryterium wyboru oraz nadzieję na wieczne szczęście. Nasze nastawienie do zmartwychwstałego Pana zależy zatem od naszego przylgnięcia do prawdy sercem i czynem, przeto wszystko zasadza się na tym, abyśmy w niej mocno tkwili, wyznając ją i wprowadzając w życie. Prawda „przemawia" jednak do ludzi tylko w atmosferze wolności, myśli i mowy, szacunku dla człowieka, w tym również dla jego wahań i wątpliwości. I Prawda jako prawda zwycięża - jednocześnie broni się przed fałszem - tylko dzięki człowiekowi, który ją w wolności odkrywa i głosi innym.

3. Głosić Jezusa zmartwychwstałego.

To znamienne, że jedynymi, którzy od początku potraktowali na serio wieść o zmartwychwstaniu Jezusa, byli Jego przeciwnicy. Oni nie potrzebowali objawień ani aniołów, nie musieli nawet biec do pustego grobu. Uwierzyli natychmiast. Kiedy uczniowie miotali się bezładnie, próbując zrozumieć, co właściwie się wydarzyło, oni działali z zimną krwią – naradzali się, rozpuszczali nieprawdziwe pogłoski, przekupywali strażników – pragnąc za wszelką cenę uchronić siebie przed wymową tego faktu, który podawał w wątpliwość ich dotychczasowe poglądy i sposób życia. Czy my, jako wierzący potrafimy z taką samą starannością głosić prawdę o Jezusie Chrystusie, który umarł i zmartwychwstał. A może jesteśmy zbyt bierni i boimy się świadczyć o Jezusie?
Z wydarzenia zmartwychwstania Chrystusa wypływa apostolat. Jest on o tyle skuteczny, im bardziej głoszący jest zjednoczony z Chrystusem. Uczeń Jezusa nie powinien zatrzymywać dla siebie wiary, ale odważnie wyznawać ją po to, by dzielić się nią z innymi. Świadectwa świętych są tego dowodem, bowiem nadzwyczajne łaski otrzymywali nie dla siebie, ale dla braci i sióstr, którzy potrzebowali wsparcia.
Jezus poprzez wydarzenie zmartwychwstania wskazuje drogę poza granicę śmierci, dlatego jest prawdziwym nauczycielem życia. On zna drogę, która wiedzie przez dolinę śmierci, bo sam ją przeszedł, a zwyciężywszy śmierć, powrócił zwycięsko. Dlatego nigdy nie opuszcza swych braci, towarzyszy im i prowadzi w bezpieczne miejsca. Daje nam pewność, że razem z Nim można tę drogę odnaleźć.
Idźmy zatem krokiem pewnym, w postawie zdumienia i zachwytu wobec tajemnicy zmartwychwstania. W niej odnajdujemy bijące światło, które oświeca ciemności śmierci, zagrożenia koronawirusem, lęku o siebie i bliskich, przygnębienia, cierpienia i trudności. Poza Zmartwychwstałym nikt nie może nam dać tej radości.

---