Proszę powoli dwukrotnie przeczytać tekst Ewangelii z 33. Niedzieli Zwykłej "B"  Mk 13, 24 – 32

Uwaga: Teksty pisane kursywą: ks. Tomasz Jaklewicz, "Koniec, czyli początek" w „Gość Niedzielny” nr 45 (z 14.11.2021) s. 15.

1.  Dzisiejsza Ewangelia zapowiada paruzję, czyli powtórne przyjście Jezusa na ziemię. Każdej niedzieli wyznajemy publicznie po kazaniu lub homilii: „Jezus Chrystus przyjdzie powtórnie w chwale, aby sądzić żywych i umarłych”. Wszystkie poprzednie artykuły wyznania wiary dotyczyły tego, co się już wydarzyło, a ten jest spojrzeniem w przyszłość. Kryje się tu odpowiedź na niepokój człowieka, który patrząc na historię świata po Chrystusie, cały czas widzi w nim wiele zła. Królestwo Boże prowadzi wciąż jeszcze walkę z mocami zła, ale wynik tej walki jest już przesądzony. Chociażby nasze obserwacje dowodziły coś innego, to jednak zło nie ma przyszłości, zło zostanie osądzone i pokonane. Nie wolno jednak zapominać, że wszystkie owoce śmierci i zmartwychwstania Chrystusa ujawnią się dopiero w dniu ostatecznym.

     Czy powyższe refleksje nie działają jak balsam dla naszych serc skołatanych i udręczonych zmaganiami codzienności i walką ze złem w nas samych, w najbliższym otoczeniu, a także w świecie? Jezus Chrystus jest Panem świata i historii. Przypomnę, że wyznawaliśmy z wiarą w Wigilię paschalną podczas obrzędu poświęcenia Paschału: „Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”.

 2.  Warto zastanowić się nad naszym spojrzeniem w przyszłość. Mamy wiele trosk, ale na ogół dotyczą one tylko rzeczy doczesnych. Rzadko sięgamy myślą w wieczność. Martwimy się, że wzrastają ceny, np. przed nadchodzącą zimą ceny prądu i gazu, z niepokojem odkrywamy, że nasz świat jest pełen napięć i konfliktów, boimy się szalonych pomysłów władców świata, nie wiemy jak się zakończy kryzys na granicy polsko-białoruskiej itd. Te obawy są uzasadnione, ale nie powinny odbierać nam pokoju serca. Nasza nadzieja jest bowiem większa niż wszelkie zło tego świata. Historia ma swój kres w Zbawicielu. On wychodzi nam naprzeciw, na spotkanie. Do Niego należy ostatnie słowo, a nie do ślepego losu.

     Dzisiejsza liturgia wzywa nas do nabrania zdrowego dystansu do otaczającej rzeczywistości. Nie wolno pozwolić się pochłonąć ciągłemu zabieganiu i bezsensownemu wyścigowi szczurów. Ten sam temat podejmuje św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian: „Mówię, bracia, czas jest krótki. (…) Trzeba więc, aby ci, płaczą, (żyli) tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci, którzy używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata” (1 Kor 29a, 30 – 31).

 3.  Przychodząc powtórnie na ziemię, Jezus „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata” (w. 27). To obraz Kościoła tryumfującego, Kościoła w chwale. Każde zgromadzenie eucharystyczne jest nie tylko wspominaniem wydarzeń z przeszłości (wieczernika, krzyża i zmartwychwstania), ale także antycypacją, czyli zapowiedzią Kościoła w wieczności, wielkiego zgromadzenia zbawionych. To Pan nas zgromadzi. On jest źródłem nadziei. W obecnej dyskusji o Kościele przyszłości zbyt rzadko pojawia się myśl o wieczności, o paruzji, o sądzie. Wszystko skupione jest na dniu dzisiejszym. Można wręcz odnieść wrażenie, że próbujemy dostosować Kościół do naszych czasów, do standardów współczesności narzuconych przez świat. A przecież świat nie może dać nam nieśmiertelności, której pragniemy. Prawda o wieczności także w Kościele wypowiadana jest zbyt cicho. „Narzuca się przekonanie, że najpierw musimy zadbać o nasze ziemskie rzeczy i ich poprawę, że najpierw musimy stworzyć inne relacje, lepsze społeczeństwo i cywilizację, a dopiero potem możemy zająć się śmiercią i wiecznością” (kard. Ratzinger). Ulegamy iluzji, że możemy wziąć sprawy Kościoła w swoje ręce, a przecież trwanie w Kościele polega na codziennym powierzaniu się miłosiernym dłoniom Bożej Opatrzności.

      Dlatego nie jest dziełem przypadku, że w naszych czasach Bóg daje nam św. Faustynę, która uczy nas modlitwy: „Jezu, ufam Tobie” i sługę Bożego o. Dolindo Ruotolo, którego przesłanie streszcza się w jednym akcie strzelistym: „Jezu, Ty się tym zajmij”. A naszym głównym zadaniem oprócz powierzania się Chrystusowi jest - jak śpiewamy w jednej z fatimskich pieśni: „Różaniec, pokuta i umartwienie są naszym ratunkiem i ocaleniem”.

4.     Jezus zachęca do rozeznawania znaków czasu. Nawet jesienna przyroda (spadające liście i kolorowe drzewa) uświadamia nam, że wszystko na swój kres. Ale po zimie zawsze przychodzi lato. Nadzieja płynąca z Boga obiecuje, że kres będzie nowym początkiem. Zbawienie jest dziełem Boga i już się dokonało. Do nas należy ufać, czekać, być przygotowanym, aby otworzyć Panu, gdy nadejdzie.

        Marana Tha. Przyjdź, Panie Jezu. Amen (por. Ap 22, 20).

---